Dening : AFIF MAULANA UJIANTO
Jenengku Andi, aku kerjo ing salah
sawijining perusahaan emas ing Papua. Aku asli soko Jowo. Ning kene aku manggon
karo bojoku sing jenenge sarah. Sarah ora kerjo dheweke mung njaga omah lan
masak. Aku karo sarah durung due anak, alhamdulillah bar 6 wulan nikah bojoku sarah
hamil, atiku bebungah banget pas krungu bojo ku hamil. Aku karo sarah rutin 1 wulan pisan menyang dokter
kangge mriksakne jabang bayiku.
Jam setengah enem isuk aku lan bojoku
sarah menyang dokter kandungan kangge mriksa ake jabang bayiku. Antriane ora
okeh dadi aku iso langsung mlebu ora osah gae kartu antrian. Dokter ngomong yen
anak ku sehat. Sak bare nek dokter aku karo sarah mampir ing omahe bude ing
kota manukwari, sampek teko ngomah jam 10 bengi.
Tak bukak lawang omah alon alon, aku
kuaget ngerti barang barng podo ceblok kabeh soko asale. Langsung wae aku mlayu
nek kamar ku sing ono ning lantai loro. Tak bukak lemariku sing isine duit 100
JT bablas, sewengi utuh aku mikir pie carane ben duit 100JT kui mau iso mbalik.
Amargi sesuk isuk arep tak setor nek BANK, soale duit iku mau duit kantor.
Sesuk e aku budhal menyang kantor
kangge ngomong kalih Bozz yen duit setoran kantor ilang, digondhol maling. Bozz
ku ngomong yen aku kudu nganti duit kui, soale iku wes nek njobo tanggung jawab
kantor. Aku ngangguk tanda setuju sembari nelen idu, bar ko kantor tekan sore,
wes wayae bali. Aku mlebu mobil lan manasi mobilku sembari nelpon bojoku. “Tuut
tuut, Assalamualaikum dek, awakmu wes mangan?”, pitakon ku alus. “Waalaikum
salam mas, aku wes mangan, iki mau aku bar delivery nek masakan padang. Sampean
wes mangan durung. ? eh pie mau masalah duite ?” jawape istriku cepet banget.
Jawabku alon alon “ngene dek, iki mau boss ngomong yen aku kudu ganti duit sing
di ilang dik wingi, soale iku wes ning njobo kewenangan perusahaan, oke dek aku
otw bali, tut tut tut” telpon tak pateni lan ndang bali nek ngomah. Amargi ora
mood, aku nyetir mobil ugal ugalan, aku ora sadar yen ning mburiku enek sing
numpang, klambine putih, gede, lan wajahe medeni. Sontak aku kaget lan mbengok,
“Pergi, pergi”. Dheweke malah guya guyu ora jelas. Bar kui dheweke ilang mbuh nyandi parane. Bar kui langsung aku mengo nek nagrep, enek uwit beringin gedi jarak 5 meter soko mobilku, aku kaget, setir tak enggokne ora iso, tak rem ternyata rem e blong.
“Pergi, pergi”. Dheweke malah guya guyu ora jelas. Bar kui dheweke ilang mbuh nyandi parane. Bar kui langsung aku mengo nek nagrep, enek uwit beringin gedi jarak 5 meter soko mobilku, aku kaget, setir tak enggokne ora iso, tak rem ternyata rem e blong.
Bantere mobilku 140km/jam langsung
nabrak wit bringin ning sebelahe kuburan kui mau. Brukk dar boom. Bar kejadian
kui aku ora eling opo opo. Allahamdulillah aku ora luka parah, mung titik gores
ing kepala, bahu karo lengenku amargi kenek pecahan koco. Untung wae aku ora
mati omongku nek njero ati. Aku langsung metu soko njero mobil banjur golek
bantuan, nek tkp ora enk wong liwat blas, sepi lan peteng dhedhet. Mung lampu
darurat mobilku tok salah sawijining penerangank. Bar kui aku keturon.
Aku keturon meh 3 jam-an. Ana suara
nyeluk aku, “Mas, Mas, tangi mas,” tibane suara pak polisi tak kiro nek suara
medi. Langsung wae aku nyaut “Nggeh pak”. “Sampean sing kecelakaan iki mau ya
mas?”, pitakone polisi sembari foto foto TKP. “Nggeh pak leres” jawabku. “Ayo
mas sampean tak terne bali, mengko mobilmu ben di urusi anak buahku”,ajak e pak
polisi “nggeh pak”, jawabku. Aku lan pak polisi mlebu mobil patroli. “Sampean mung luka ringan to?”pitakone polisi
meneh sambari nyetir mobil. “Nggeh pak kula mboten nopo nopo, namung radi
ngantuk” jawabku maneh. Bar kui aku ngritakne kronologine kejadian iku mau neng
pak polisi, dhewek e nyimak banget opo sing tak omongne .
Allhamdulillah, aku wes teko omah, aku lali yen kunci omah
tak dekekne dasboard mobil. Aku njajal mlebu liwat lawang mburi ora iso, lewat
jendela yo ora iso, enek pilihan terakhir yaiku turu ing teras njobo.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar