Selasa, 04 Oktober 2016

Wit Bringin

Dening : AFIF MAULANA UJIANTO
Jenengku Andi, aku kerjo ing salah sawijining perusahaan emas ing Papua. Aku asli soko Jowo. Ning kene aku manggon karo bojoku sing jenenge sarah. Sarah ora kerjo dheweke mung njaga omah lan masak. Aku karo sarah durung due anak, alhamdulillah bar 6 wulan nikah bojoku sarah hamil, atiku bebungah banget pas krungu bojo ku hamil. Aku karo sarah rutin 1 wulan pisan menyang dokter kangge mriksakne jabang bayiku.
Jam setengah enem isuk aku lan bojoku sarah menyang dokter kandungan kangge mriksa ake jabang bayiku. Antriane ora okeh dadi aku iso langsung mlebu ora osah gae kartu antrian. Dokter ngomong yen anak ku sehat. Sak bare nek dokter aku karo sarah mampir ing omahe bude ing kota manukwari, sampek teko ngomah jam 10 bengi.
Tak bukak lawang omah alon alon, aku kuaget ngerti barang barng podo ceblok kabeh soko asale. Langsung wae aku mlayu nek kamar ku sing ono ning lantai loro. Tak bukak lemariku sing isine duit 100 JT bablas, sewengi utuh aku mikir pie carane ben duit 100JT kui mau iso mbalik. Amargi sesuk isuk arep tak setor nek BANK, soale duit iku mau duit kantor.
Sesuk e aku budhal menyang kantor kangge ngomong kalih Bozz yen duit setoran kantor ilang, digondhol maling. Bozz ku ngomong yen aku kudu nganti duit kui, soale iku wes nek njobo tanggung jawab kantor. Aku ngangguk tanda setuju sembari nelen idu, bar ko kantor tekan sore, wes wayae bali. Aku mlebu mobil lan manasi mobilku sembari nelpon bojoku. “Tuut tuut, Assalamualaikum dek, awakmu wes mangan?”, pitakon ku alus. “Waalaikum salam mas, aku wes mangan, iki mau aku bar delivery nek masakan padang. Sampean wes mangan durung. ? eh pie mau masalah duite ?” jawape istriku cepet banget. Jawabku alon alon “ngene dek, iki mau boss ngomong yen aku kudu ganti duit sing di ilang dik wingi, soale iku wes ning njobo kewenangan perusahaan, oke dek aku otw bali, tut tut tut” telpon tak pateni lan ndang bali nek ngomah. Amargi ora mood, aku nyetir mobil ugal ugalan, aku ora sadar yen ning mburiku enek sing numpang, klambine putih, gede, lan wajahe medeni. Sontak aku kaget lan mbengok,
“Pergi, pergi”. Dheweke malah guya guyu ora jelas. Bar kui dheweke ilang mbuh nyandi parane. Bar kui langsung  aku mengo nek nagrep, enek uwit beringin gedi jarak 5 meter soko mobilku, aku kaget, setir tak enggokne ora iso, tak rem ternyata rem e blong.
Bantere mobilku 140km/jam langsung nabrak wit bringin ning sebelahe kuburan kui mau. Brukk dar boom. Bar kejadian kui aku ora eling opo opo. Allahamdulillah aku ora luka parah, mung titik gores ing kepala, bahu karo lengenku amargi kenek pecahan koco. Untung wae aku ora mati omongku nek njero ati. Aku langsung metu soko njero mobil banjur golek bantuan, nek tkp ora enk wong liwat blas, sepi lan peteng dhedhet. Mung lampu darurat mobilku tok salah sawijining penerangank. Bar kui aku keturon.
Aku keturon meh 3 jam-an. Ana suara nyeluk aku, “Mas, Mas, tangi mas,” tibane suara pak polisi tak kiro nek suara medi. Langsung wae aku nyaut “Nggeh pak”. “Sampean sing kecelakaan iki mau ya mas?”, pitakone polisi sembari foto foto TKP. “Nggeh pak leres” jawabku. “Ayo mas sampean tak terne bali, mengko mobilmu ben di urusi anak buahku”,ajak e pak polisi “nggeh pak”, jawabku. Aku lan pak polisi mlebu mobil patroli.  “Sampean mung luka ringan to?”pitakone polisi meneh sambari nyetir mobil. “Nggeh pak kula mboten nopo nopo, namung radi ngantuk” jawabku maneh. Bar kui aku ngritakne kronologine kejadian iku mau neng pak polisi, dhewek e nyimak banget opo sing tak omongne .
Allhamdulillah, aku wes teko omah, aku lali yen kunci omah tak dekekne dasboard mobil. Aku njajal mlebu liwat lawang mburi ora iso, lewat jendela yo ora iso, enek pilihan terakhir yaiku turu ing teras njobo.  

Tidak ada komentar:

Posting Komentar