Udan deres nambahi rasa nelangsane
ati. Bingung ning awak ngrasaake urip iki. Wongtua nanging mung sawiji. Aku
urip dewe ditinggal bojoku mati. Anak papat podo wus urip dewe-dewe. Aku wus
tuwa. Pagaweyanku mung ngopeni lembu loro, lanang lan wedok. Sabendino aku
tangi esuk digugah ingonanku kang luwe njaluk pakanan. Ngaahhh ngaahhh ngahh...
suwara iku katon wus biasa ning kupingku. Nanging ora biasa kanggo tangga
teparo. Aku kerep diparani tangga amarga suwarane lembu sing bengah wae. Dikira
lembuku durung tak pakani. Krungu suwarane lembuku iku aku langsung tangi
jegegah njupuk arit kanggo nggolekake pakanan ingonanku kuwi. Samubarang ijon-ijon
ning mburi omah tak kethoki.
Pirang-pirang tahun aku ngenteni
lembuku meteng, ananging ora meteng. Aku bingung. Apa ana sing salah lembu wus
lanang lan wedok kok ora bisa meteng pirang-pirang tahun. Aku tekok menyang
anakku sing omahe cedhak karo aku.
“Le, kae deloken lembune mbok e, wus
pirang-pirang tahun kok durung meteng, apa ana sing salah? Lembu wus pas lanang
lan wedok.”
“Aku mboten radi paham masalah lembu
mbok. Mengke sonten jajal tak takokake kancaku.”
“Oh iya Le. Mengko sore tak enteni
ning omah yo.”
“Inggih Mbok, sing tuenang.”
Sumaure anakku sing nomer telu karo ngguya-ngguyu
weruh aku sing bingung dewe. Aku langsung bali ning ngomah. Turon-turon ning
ngarep TV nyetel sinetron. Ndelok TV dewe wus biasa. Saya suwe aku keturon dewe
teko anakku sing nomer telu karo kancane teko ning omahku.
“Kula nuwun.”
Suarane anakku lan kancane bebarengan
kaya-kaya wong nyanyi bareng-bareng ngono kae lo, mboh jenenge opo ora pati
paham aku. Yo jenenge sekolah mung tutuk SD kelas telu. Tapi masio mung kelas
telu, aku yo iso moco lo. Ngalahne tanggaku sing umure pada karo anakku. Wonge
gak iso moco, jane yo sekolah tapi ning sekolahan kuwi sekolah tenan opo gur
dolan yo gak ngerti aku. Wong kuwi anak e tanggaku dudu anakku. Aku tangi
langsung sumaur.
“Monggo. Monggo mlebet. Weee la dalah
Jemiran ta tibake. Kadung tak basani mlipis. Ndang mlebuo.”
“Healah Mbok e ki kok kaya ngono ta.
Niki lo kancaku.”
“Tepangaken nami kulo Sarno.”
“Yo Le. Jenengku Jitun. Kae lo Le
anakku kok durung meteng-meteng wus pirang-pirang tahun lo. Jane yo wus pas
lanang lan wedok.”
“Lo, kok anake ta Mbok.”
Sumaure anakku mung tak esemi. Banjur
aku, Jemiran, lan Sarno menyang kandhang lembu kanggo ndelok ana apa kok wus
pirang-pirang tahun durung bisa meteng.
“Niki lembune ingkang setri nyuwun
pasangan liya Mbok.”
Omonge Sarno karo ndemoki lembuku. Banjur
Jemiran ngomong.
“Yo mengko tak golekake lembune tangga
sing gelem tak silih. Wus Mbok gak usah bingung.”
Pirang-pirang dina aku ngenteni sapa
sing lembune gelem dikawinake karo lembuku. Atiku bungah ra kena diukur. Aku
bungah banget ngerti Jemiran nuntun lembu lanang menyang kandhangku. Banjur
lembu kuwi dikawinake karo lembuku.
Aku ora sabar ngenteni hasile.
Pirang-pirang minggu sabanjure, aku ngerti nek
lembuku meteng. Bungahe atiku ra karuan. Sabendino aku nggolekake
panganan kanggo lembuku akeh-akeh ra kaya biasane sadurunge lembuku meteng.
Nganti aku ra jawa kesel. Lungkrahe awak ra tak pikir. Sing tak pikir mung
lembuku kapan nglairke.
Ing sawijining dina jam telu esuk, aku
gak ngerti nyapo kok gak kaya biasane lembuku mung bengah wae. Aku wedi. Aku
dhodhok-dhodhok omahe Jemiran ngomongi nek lembuku bengah wae ra kaya biasane.
Banjur aku lan Jemiran ngendhangi penyebabe lembuku bengah menyang kandhang. Ra
ngira lembuku nglairke. Lembuku nglairke pedhet wedok. Awake sehat. Aku bungah
banget.
Sepasar sangarepe. Anakku Jemiran
bengok-bengok ning kandhangku nyeluki aku.
“Mbok... Mboke.”
Aku langsung njingkat mlaku menyang
kandhang. Blaaaaarrrrrrrrrr awakku
langsung lemes. Ora nyangka lembuku wedok sing lagi nglairake kuwi mati.
Yongalah Gusti kok ngenesmen uripku iki. Aku bingung dewe. Banjur awakku melu
lara. Pirang-pirang dina aku wegah masak, nggolekake panganan kanggo lembuku.
Aku mung turu-turu. Aku yo ora wani turu ning omah dewe. Aku turu ning omah e
Jemiran. Kadhang aku turu ning omahku dewe nanging dibaturi putuku sing jenenge
Ita, anake Jemiran.
Kabeh anakku padha bingung amarga aku
lara. Aku diseneni menyang Jemiran. Mung gara-gara lembu mati agawe lara awak.
Aku dipriksane menyang puskesmas ning desaku ora mari. Diundangne mantri yo ora
suda. Sampek anakku kebeh rembugan. Apa merga omahe trocoh kabeh wayah udan,
pikire anak-anakku. Anak-anakku nyepakatne sok panen pari arep ndandangi
omahku.
Banjur aku njaluk turu ning omahe
Tumi, anakku sing nomer loro. Padha wae. Ning omahe Tumi, aku yo diseneni
menyang putuku sing jenenge Purwadi. Banjur sorene aku digowo ning dokter.
Masio udan deres, aku lan putuku Purwani tetep nekat menyang dokter.
Ngombe obate songko dokter kuwi rasane
kaya arep mutah, amarga ambune sing gak enak. Tapi tetep tak ombe. Aku kepengen
mari. Aku gak pengen gawe pikiran anak-anakku lan putu-putuku.
Seminggu sangarepe, aku wus mari. Wus
gak mumet ning sirah, wus gak was-was ning ati, pokoke wus sehat. Wus kaya
biasane. Wektu panen pari omahku didandangi menyang anak-anakku.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar