Senin, 03 Oktober 2016

Bali
Dening : Selvi Ardiani Saputri (27)
            Esuk iki maeng pancen adem tenan. Ora kaya biasane. Kamangka iki dudu mangsa ketiga. Aku noleh nyawang jam sing cumantol ing tembok kamarku. Wis jam 04:30 rasane sek peteng banget. Aku banjur metu. Ing mburi omah wis ana bapak kang lagi makani pitek. Senadyan iki maeng dino Minggu aku ora banjur adus kaya dene yen mlebu sekolah. Aku mung wudu banjur sholat subuh. Sawise sholat aku menyang pawon, wis dadi jejibanku gawe sarapan lan kopi saben isuk kanggo bapak. Ibuku lunga wis lawas dadi TKW ing mancanegara. Wiwit aku umur 3 tahun ganti saiki sing umurku sing wis ngancik 16 tahun durung nate endang babar pisan. Yen roso kapang ku mesti ana. Nanging kepriye maneh. Ibuku lunga supaya biso aku sekolah sing duwur.Daksawang bapak sajak nglamun, dakcedeki banjur aku aweh pitakon.
“enten nopo to pak daksawang panjenengan kok nglamun mawon” pitakonku sinambi ngelungne kopi ing cangkir.
“sopo to sing nglamun ke, bapak lagi ngetne pitik mangan karak kuwi lo”
            “bapak cerita mawon. mboten sah ngapusi. Pitek mangan karak mawon lek mersani serius banget” wangsulanku sinambi lungguh jejer karo bapak.
            “ndhuk awakmu opo ora kapang karo ibumu” pitakone bapak rodok lirih.
Aku age-age noleh nyawang bapak. Ora biasane bapak takon bab ibu marang aku.
            “yen kapang iku nggeh mesti pak. Nanging nggeh pripun meleh. Ibu kesah amargi pados arto damel kula sekolah”
            “ibumu sok Selasa bali nduk”
Jujur aku kaget banget krungu bapak ngendikan ngono maeng. Kabar bakal mulihe ibu banget gawe bungahe atiku. Pirang-pirang tahun suwene anggonku ngarep-ngarep mulihe ibuku bakal kedadeyan tenan. Dino Minggu iki aku ora arep dolan karo kanca-kancaku. Aku bakal resik-resik omah. Nangng sejatine ana rasa kang ngganjel ing pikiranku. Yen tak gatekake bapak ora katon bungah kaya dene sing dakalami.
            “ah paling iku mung pikiranku” aku guneman dewe.
Wetara jam 12:00 lek Mariyem menyang omahku. Lek Mariyem iku tonggoku kang wis dakanggep ibuku dewe. Wiwit aku isih cilik lek mariyem sing momong aku ngalor ngidul yen di tinggal bapak kerja.
            “lek punapa leres ibu bakal kondhor dinten Selasa punika” pitakonku marang lek Mariyem
            “iyo ndhuk, awakmu ora perlu resik-resik koyo mengkene. Iku ibumu dhewe dudu wong liya”
            “nggeh mboten punopo-punopo lek, mengke yeng griya niku resik ibu rak nggeh bungah nyawang” wangsulanku sinambi mesem marang lek Mariyem.
            “Yo wis aku dakbali dimek. Anggonku rene maeng nggur arep delok lek mu ebyoh kui”
Tak gatekake lek mariyem yo ora katon bungah ibu arep muleh. Malah sajak arep mbrebes nyawang aku.
            Dino senin iku aku age-age tangi.srengenge isih durung katon. Hawane krasa seger . Lan pedhute rada kandel nutupi panyawang. Aku banjur gawe sarapan lan budal sekolah. Ing sekolah aku cerita marag sekar. Kanca sebangkuku yen ibuku arep muleh.
            “Sekar ibuku sesok bakal bali. Aku ora weruh sesok biso mlebu sekolah opo ora. Amarga aku mesti melu bapakku mapak ibuku ing bandara”
            “aku yo melu seneng rin yen ibumu muleh. Ojo lali jajane lo!” wangsulane Sekar sinambi ngejak guyon.
Aku mulih soko sekolah wis sore banget. Teka omah banjur adus lan sinau. Wetara jam 9 bengi aku turu.
            “bengi iki aku bakal ngipi kang apik. Sesuk isuk ibu bakal bali. Jan bungahe atiku” aku guneman dewe ing jero kamar banjur merem.
Jago kluruk iku nangekake aku saka impenku. Aku banjur noleh nyawang jam. Wis jam enem isuk. Aduh aku mbangkong. Aku lagi kelingan yen dino iki ibu bakal bali. Aku banjur metu saka kamar. Ing ngarep omah wis akeh banget tonggo tonggoku. Aku banjur mlayu ngoleki bapakku.
            “bapak ibu punapa sampun rawuh. Kok rame banget” pitakonku rodok bingung.
            “Durung ndhuk sedelo meneh ibumu teka” wangsulane lek Mariyem marang aku.
Aku tambah binggung. Amarga bapak malah netesake eluh. Semono uga lek Mariyem. Setetes banyu bening uga metu saka tlapukane. Saka elor katon mobil putih marang omahku. Aku terus ngatekake mobil iku. Mobil iku mandhek ing ngarepku.Aku Kaget banget iku mobil ambulans. Lan ibuku digotong metu soko mobil iku.



        

Tidak ada komentar:

Posting Komentar