Jumat, 30 September 2016

Musibah Sing Ora Keduga
Dening : Arga Wijaya

          Kaya biasane aku tangi isuk arep budhal kerja, tapi rasane dina ini kaya beda dibandingne karo dina biasane, aku luweh semangat tangi pas isuk, gek rasane pengen cepet-cepet teka panggonan aku kerja, mboh opo sing marai aku maleh semangat kaya ngene. Sak bare aku siap-siap, aku langsung pamitan karo bapak lan ibuk, kaya biasane wong tuaku mesti ngomongi kon akeh-akeh maca sholawat pas kerja.
            Sak tekane ning panggonan kerja aku ndelok suasanane ning kantor maleh beda, kabeh uwong ketok bungah jalaran iki bulan rahmadhan lan dina sabtu, amarga lek dina sabtu kerjanan mung setengah dina. Pas jam 8 gerbang pabrik dibukak ning satpam, aku sak konco teknisi langsung melebu ning ruangan mesin. Ya, ning konolah panggonan ku kerja dadi teknisi mesin lan listrik.
“heh ngga, tulung ewangono aku masang lawang ning ruangan sijine” celuke andi ning aku
“eemm, iya, ayo tak ewangi” balesku, karo nyiapne perkakas sing tak butuhne, aku karo andi langsung ning ruangan pabrik sijine lan masang lawang iku mau, ora let suwi pas lagek sampe koncoku sijine sing jeneng e kenang nyeluk aku lan ngangkon aku masang kabel stop kontak ning gendheng pabrik sing duwur e 9 meteran. Mboh nyapo rasane aku ragu arep masang stop kontak ning kono, tapi aku ora wani nolak perintah e amarga pangkate sak nduwurku, sak liyane kui aku yo sik teritung karyawan anyar ning pabrik iki, dadi aku urung patek wani muni sing rena-rena. Pas aku arep nyambung kabel bertegangan duwur karo kabel plus stop kontak tanganku ora sengaja nyenggol kabel bertegangan duwur iku lan aku langsung terpental sangka tangga sing nyebabake aku ceblok sangka keduwuran 9 meter. Pas aku ceblok rasane kaya miber ning antarane angin lan bayangne iki ngko nasipku piye, iso-iso aku cacat amarga iku duwur banget, karo nutup mata aku gur iso ngarep lek iki gur mimpi. Tapi akhir e mester pabrik sing atos nyambut awakku kanthi banter, aku mung bisa mbengok “YA ALLAH” mergo awak ku ora iso di obahne lan kondisine setengah sadar, kabeh karyawan pabrik langsung melumpuk lan marani aku, sak banjur kuwi aku di gawa ning rumah sakit.
Sak banjure aku sadar, tibakno kejadian kui mau uduk mimpi, iku kenyataan. Aku ngetne awak ku akeh perban lan jahitan, rasane lara kabeh, pikiran ku wes teka ngendi-ngendi, mikirku aku mesti cacat amarga sikilku di tutupi kemul lan ra kenek tak obahne, aku ora wani ndelok, aku wes yakin nek sikilku bakal cacat. Ning jero ati aku muni “ya allah apa salahku, aku wes sregep sholat, sregep amal, sregep ibadah kabeh tapi aku kok kenek musibah kaya ngene, piye lek ku golek nafkah kanggo bojoku, anakku lan ibukku ning ngomah gusti”. Aku muni ngno amarga aku gur siji-sijine balung e keluarga sing golek duwit semenjak bapak ku ninggal, aku uga ngopeni ibuk ku sing wis rada tua, aku ng ngomah nunut wong tua amarga urung iso bangun omah dewe, lek aku sampek cacat piye nasibe keluagaku, arep mangan apa kabeh, lha pas aku sek kerja e gaji gur pas-pas an kanggo urip soyo neh lek aku sampek cacat, sopo meneh sing iso goleh duwit, aku mesti di pecat, pikir banterku. Aku langsung turu karo nenangne pikir sing ruwet iku mau.
Sak banjure aku tangi aku iso ngetne bojoku, anakku lan ibukku ning sandingku. Antiku langsung rodok ayem karo netesne banyu mata kanthi ngamplok bojoku.
“Sepurane dek, ketok e aku bakal cacat, sikilku ora kenek tak obahne” omongku marang bojoku.
“Opo mas? Ora kenek di obahne? Jelas e ora kenek di obahne, amerga sikilmu di gip sing atos mas” saut e bojoku.
 Ngerungokne kabar kui aku langsung sueneng, pikiran ku sing elek-elek mau lansung ilang sak wat lan lagsung bukak kemul ning sikilku, tibakno bener omonge bojoku, sikilku mau di gip ben ora kakean gerak amarga balung e bar ceklek gek di sambung. Dokter ya omong lek lukane iso mari lan ora marai cacat, kabar iku marai atiku bungah sing ora iso tak ungkapne.
Sak banjure aku di rawat ning rumah sakit suwene 4 dino, aku di olehne balek tapi kudu rutin kontrol ning rumah sakit supaya lukane iso pulih maksimal lan ora marakne kedadean sing ora-ora. Sangka pengalaman kui aku sadar, yen urip iku kudu ngati-ngati, sak umpama awake dewe ora bisa utawa ragu arep nglakoni hal sing berbahaya awake dewe kudu iso ngerti lan iso ngukur batasan e kemampuan e dewe, lek pamane ora saguh ya kudu wani nolak amarga sing iso ngerti kemampuan e dewe iku uduk wong liya nanging gur awake dewe.



Tidak ada komentar:

Posting Komentar