APES

Dening : Farin Natasya Panjaitan/15/XII IPA 6

          Sari wis kepingin banget duwe hape Android kaya kanca-kancane, amarga hapene ya mung senteran. Sak jane Sari biyen ya tau ngeyel jaluk hape Android marang wong tuwane, tapi malah dinesoni amarga bapak ibuke ya kerjane mung petani ing desane.

            “Kowe ki ya, jane pengen sekolah apa nuruti jaman? Aja sok dadi cah sugih, aja macak dadi cah duwe dhuwit, deloken bapak ibukmu kerjane ya mung neng panasan, bayarane gak sepira.”

             “La piye ta Pak, aku ya isin, hapeku kok ya mung senteran Pak, Pak.”

          “Senteran ora senteran padha wae. Padha-padha kenek diengge sms, telpon, asline lak kuwi sing penting, uduk internet ngono kae sing marai ora eling marang wektu.”

         “Ya sakjane aku ngerti Pak, namung aku janji tenan Pak, aku bakalan isa mbagi wektu anggonku dolanan hape lan sinau pak.”
            “Ya wis kepriye maneh, lakoni apa enek e kuwi sik wae, lek gelem nyelengi dhuwit, mangkat, tukuo dhewe,  Nduk. Bapak kalih Ibuk gak mudeng masalah ngono kuwi.”

            “Ya Pak, sepurane nggih Pak..”

            Ing sawijining dina Sari tuku hape anyar. Pas seneng-senenge ngutik hapene sing anyar, Sari ya ndang ngunduh social media sing digandrungi kanca-kancane saiki. Saiki Sari duwe akun facebook anyar. Ora luwih seminggunan, kancane kok ya wis akeh tenan. Ana jeneng akun facebook “Yudha Mangun Kusuma”, ya trah isa diakoni bagus banget pangrupane. Akeh ing kronologine sing nulis kangge Yudha “TFL mas ganteng..” “TFC yaa..” “Kenalin ya mas, namaku Shinta.” Jan ra gelem kalah, Sari ya nulis ing dindinge Yudha “TFC mas Yudha Mangun Kusuma.”

            Dina minggu isuk, Sari atine kaya ditutuki palu, banter banget rasane. Tibake, Yudha ngirim pesan ing inbox facebooke.

 “Cah Ayu”

“Nggih Mas?”

“Oleh kenalan gak, Cah Ayu?”

“Nggih purun ta Mas, Mas. Jenengku Sari Muriyati, Mas Ganteng..”

“Jik sekolah, Dhik?”

“Wah ya isih Mas, isih kelas 3 SMP, hehe. La Mas e kelas pinten?”

“Aku kelas 2 SMA, Dhik.”

“Wes duwe pacar ta, Dhik? Sajake awakmu wis duwe dik, ayune jan eram kok. Hehe”

“Pacar apa ta Mas, aku jomblo terus kat biyen, wong ya rupaku gak ayu-ayu nemen, sapa ta yonan sing gelem karo aku”

“Hehe la lek mas Yudha purun pripun?”

“Masyaallah mass, aja ngono ta”

Chatan sampek bengi ra enek leren e. Sesuke ya ngono, chatan ya ra enek lerene karo Yudha, atine rasane beda karo ing bocah liyane. Rasane dheweke seneng banget marang Yudha lan Yudha barang isa ngewehi perhatian banget kayata ing  pacar dewe.

“Dhik Sari”

“Nggih Masss.”

“Gak sekolah ta, Dhik Sari?”

“Sekolah Mas, iki aku isih jam istirahat Mas, la Mas Yudha apa ora sekolah kok e facebookan?”

“Mas Yudha ya sekolah Dhik, iki diwulang, tapi aku ngantuk kelet-kelet mripatku, ya tak tinggal facebookan wae, Dhik”

“Kok ngono ta Mas, Mas. Gak pareng lo”

“Hehe pisan-pisane dik dik. Dik lek menawa mengko balik sekolah ketemuan kepriye? Aku kepingin delok sliramu sing ayu dik.”

“Hmm. Nggih Mas, ten pundi enake?”

“Taman Sukowati wae ya Dhik”

“Oke Mas”

Pas balik sekolah, Sari seneng banget atine bakale ya ketemu wong lanang kang bagus banget rupane. Pangarepe ya ditembak ing Taman Sukowati karo gawa kembang. “Ya ampun iki ngimpi apa ta Ya Allahh” (batine Sari)

Sari nunggu ing Taman Sukowati wis 10 menitan. Ora suwi saka kono, ana cah lanang elek, iring, cilik, rambute ngepank, dicat warna warni, gawe seragam lungset banget, jan kaya ora diopeni bapak ibuke.

Kaget banget atine, tibake wong kuwi nyedeki Sari.

“Dhik Sari ya?”

“Mas Yudha ta?”

“Hehe iya Dhik. Wah pancen ayu tenan ya Dhik awakmu tibake.”

“Mas, pangapurane nggih, aku ra isa suwi-suwi. Aku ditelpon bapakku dikongkon mulih saiki amarga ana acara.”

Sari ndang mlayu wae saka TKP kana. Sari ra nyangka, tibake Yudha kuwi elek banget. Dipikir bocahe ganteng, putih, dhuwur, rambute ireng, rapi, pacakane genah kaya ing photo profile. “Amit-amit jabang bayikk. Ngerti ngene aku angur gak duwe hape Android. Bener jare bapak, asline internetan marai ora weling marang wektu. Berarti aku ngenteki wektuku sing kudune tak engge sinau persiapan UN tak gasak entek-entekan mung diengge chatan marang Yudha. Aku nyesel banget, gek ya rupaku wis biasa wae, gak ayu-ayu nemen. Barang ngerti sosial media kelakuanku kok saya gak genah. NgePLEKan marang wong lanangan sing gak dikenal kok ya aku gelem-gelem wae, padahal ya ora ngerti asline kaya piye. Jan tenan, apesss rek uripku” (batine Sari).

           

Musibah Sing Ora Keduga

Dening : Arga Wijaya

          Kaya biasane aku tangi isuk arep budhal kerja, tapi rasane dina ini kaya beda dibandingne karo dina biasane, aku luweh semangat tangi pas isuk, gek rasane pengen cepet-cepet teka panggonan aku kerja, mboh opo sing marai aku maleh semangat kaya ngene. Sak bare aku siap-siap, aku langsung pamitan karo bapak lan ibuk, kaya biasane wong tuaku mesti ngomongi kon akeh-akeh maca sholawat pas kerja.

            Sak tekane ning panggonan kerja aku ndelok suasanane ning kantor maleh beda, kabeh uwong ketok bungah jalaran iki bulan rahmadhan lan dina sabtu, amarga lek dina sabtu kerjanan mung setengah dina. Pas jam 8 gerbang pabrik dibukak ning satpam, aku sak konco teknisi langsung melebu ning ruangan mesin. Ya, ning konolah panggonan ku kerja dadi teknisi mesin lan listrik.

“heh ngga, tulung ewangono aku masang lawang ning ruangan sijine” celuke andi ning aku

“eemm, iya, ayo tak ewangi” balesku, karo nyiapne perkakas sing tak butuhne, aku karo andi langsung ning ruangan pabrik sijine lan masang lawang iku mau, ora let suwi pas lagek sampe koncoku sijine sing jeneng e kenang nyeluk aku lan ngangkon aku masang kabel stop kontak ning gendheng pabrik sing duwur e 9 meteran. Mboh nyapo rasane aku ragu arep masang stop kontak ning kono, tapi aku ora wani nolak perintah e amarga pangkate sak nduwurku, sak liyane kui aku yo sik teritung karyawan anyar ning pabrik iki, dadi aku urung patek wani muni sing rena-rena. Pas aku arep nyambung kabel bertegangan duwur karo kabel plus stop kontak tanganku ora sengaja nyenggol kabel bertegangan duwur iku lan aku langsung terpental sangka tangga sing nyebabake aku ceblok sangka keduwuran 9 meter. Pas aku ceblok rasane kaya miber ning antarane angin lan bayangne iki ngko nasipku piye, iso-iso aku cacat amarga iku duwur banget, karo nutup mata aku gur iso ngarep lek iki gur mimpi. Tapi akhir e mester pabrik sing atos nyambut awakku kanthi banter, aku mung bisa mbengok “YA ALLAH” mergo awak ku ora iso di obahne lan kondisine setengah sadar, kabeh karyawan pabrik langsung melumpuk lan marani aku, sak banjur kuwi aku di gawa ning rumah sakit.

Sak banjure aku sadar, tibakno kejadian kui mau uduk mimpi, iku kenyataan. Aku ngetne awak ku akeh perban lan jahitan, rasane lara kabeh, pikiran ku wes teka ngendi-ngendi, mikirku aku mesti cacat amarga sikilku di tutupi kemul lan ra kenek tak obahne, aku ora wani ndelok, aku wes yakin nek sikilku bakal cacat. Ning jero ati aku muni “ya allah apa salahku, aku wes sregep sholat, sregep amal, sregep ibadah kabeh tapi aku kok kenek musibah kaya ngene, piye lek ku golek nafkah kanggo bojoku, anakku lan ibukku ning ngomah gusti”. Aku muni ngno amarga aku gur siji-sijine balung e keluarga sing golek duwit semenjak bapak ku ninggal, aku uga ngopeni ibuk ku sing wis rada tua, aku ng ngomah nunut wong tua amarga urung iso bangun omah dewe, lek aku sampek cacat piye nasibe keluagaku, arep mangan apa kabeh, lha pas aku sek kerja e gaji gur pas-pas an kanggo urip soyo neh lek aku sampek cacat, sopo meneh sing iso goleh duwit, aku mesti di pecat, pikir banterku. Aku langsung turu karo nenangne pikir sing ruwet iku mau.

Sak banjure aku tangi aku iso ngetne bojoku, anakku lan ibukku ning sandingku. Antiku langsung rodok ayem karo netesne banyu mata kanthi ngamplok bojoku.

“Sepurane dek, ketok e aku bakal cacat, sikilku ora kenek tak obahne” omongku marang bojoku.

“Opo mas? Ora kenek di obahne? Jelas e ora kenek di obahne, amerga sikilmu di gip sing atos mas” saut e bojoku.

 Ngerungokne kabar kui aku langsung sueneng, pikiran ku sing elek-elek mau lansung ilang sak wat lan lagsung bukak kemul ning sikilku, tibakno bener omonge bojoku, sikilku mau di gip ben ora kakean gerak amarga balung e bar ceklek gek di sambung. Dokter ya omong lek lukane iso mari lan ora marai cacat, kabar iku marai atiku bungah sing ora iso tak ungkapne.

Sak banjure aku di rawat ning rumah sakit suwene 4 dino, aku di olehne balek tapi kudu rutin kontrol ning rumah sakit supaya lukane iso pulih maksimal lan ora marakne kedadean sing ora-ora. Sangka pengalaman kui aku sadar, yen urip iku kudu ngati-ngati, sak umpama awake dewe ora bisa utawa ragu arep nglakoni hal sing berbahaya awake dewe kudu iso ngerti lan iso ngukur batasan e kemampuan e dewe, lek pamane ora saguh ya kudu wani nolak amarga sing iso ngerti kemampuan e dewe iku uduk wong liya nanging gur awake dewe.

JAKA KANG WIS TUWA

Dening : Henry D.P

Kelas : XII IPA-6

Ning salah sawijining Desa ana ana uwong kang jenenge Jemuah. Wiwit cilik Jemuah wis ditinggal wong tuwane ninggal. Jemuah wiwit cilik melu pakdene, dek e amung lulusan sd kang wit mbiyen diwarai ngarit marang pakdene.  Jemuah wiwit mbiyen wis biasa urip sederhana amerga pakdene ya uwong sederhana. Saiki Jemuah wis umur 40 tahun, saiki deweke urip dewe amerga pakdene uwis ninggal. Jemuah sak bendinane kerja serabutan kang cukup kangge mangan. Nganti saiki Jemuah during nemokne jodhone amerga wiwit enom mung kerja terus. Ing salah sawijine dina Jemuah dikenalake tanggane marang randha kang sugih, kang omahe ora adoh saka desane. Jemuah wis seneng karo randha iku, akhire randha iku dilamar marang Jemuah, akhire randha iku wegah dadi bojone Jemuah ameaga Jemuah ora nduwe apa-apa lan kerjane mung serabutan bedha karo dewekake kang ndue usaha toko gedhi ning ngarep omahe.

  Jemuah rumangsa disepelekake marang randha kui, akhire jemuah lunga menyang Malesiya. Rong tahun suwene jemuah lunga, dek e wis ndue modal kanggo bukak usaha toko bangunan ing sanding omah e. jemuah ndue tekad kang gede nglakokake usahane kanthi awake kuru. Patang tahun deweke nglakokake usahane akhire deweke malih dadi Jaka kang sugih banget lan randha kang wis nolak Jemuah akhire malih getun amerga Jemuah malih sugih banget nganti ngalah-ngalahne sugihe. Suwine Jemuah dadi Joko tuwa akhire tanggane ngenalne Jemuah marang prawan ayu nanging prawan iku bisu. Nanging Jemuah seneng marang prawan kui, akhire Jemuah moro ning omah e kanggo nglamar prawan bisu kui maeng. Akhire Jemuah rabi karo prawan bisu sing jenenge Parti lan urip bahagia kanthi saiki wis nduweni anak loro.

Sepurane Kang Mas

Dening : Al-Rhiza Fadila Rohmatika

           Kabar mulih anake bakal gawe bungah atine Pak Kusdi. Pirang-pirang tahun wes ora tau ketemu anake. Merga anake siji-siji ne iku kerja ing luar Kota kang adoh saka omahe Pak Kusdi lan bojone. Priyono, jeneng anake Pak Kusdi kuwi. Priyono ancen bocah kang meneng lan ora akeh polah. Iso kabuktekake yen ana dangdutan ing Desa omahe, dheweke ora melu-melu joged kaya kanca-kanca liyane. Dheweke malah anteng lungguh ing salah sijining kursi lan amung nyawang saka kadohan. Priyono termasuke wong kang seneng karo hal sing enek sangkutanne karo kamasyarakatan. Tuladhane yaiku Priyono seneng banget melu kerja bakti ugi melu yasinan Desa wayah dheweke isih sekolah SLTA ing Ponorogo. Kabar lulus saka SLTA dheweke langsung melu daftar sekolah bareng kancane. Bejo lan nasibe emang mulya amarga dheweke langsung ketrima ing sekolah lanjutanne. Beda karo kancane, kang kudu melu pirang-pirang tes. Lulus saka sekolahe iku, Priyono langsung oleh kerja saka perusahaan gedi ing Jakarta. Priyono ngrasa seneng banget.

            Sakdurunge budhal menyang Jakarta, Priyono sungkem marang Ibu ne nganti netes eluhe. Asline Ibu ne iku ora tego yen kudu pisah adoh saka anak siji-sijine iku. Amarga ngerti yen Jakarta iku Kota Metropolitan. Kutha kang rame kang akeh kelicikan. Nanging kudu piye maneh yen iki wes tuntutan uripe. Lirih-lirih Pak Kusdi ngelus rambute anake.

“Nak,kowe bocah lanang. Kowe kudu iso golek panguripan dhewe. Eling donya iki bakale bakal larang. Larang sak kabeh e..”

“Inggih Bapak. Kula usaha piyambak, kula bakal nyenengake keluarga.”

“Lee.. Ngati-ngati anakku” Ibuke ngendika.

            Pak Kusdi lan bojo ne ngeterne Priyono nganti teka pelataran omah. Kang wis ana mobil Pajero ireng plat B. Mobil iku tibake uwes dadi mobile Priyono sing diwenehi bose. Sangkek pinter e dheweke wis oleh mobil ugi asrama kanggo dheweke urip ing Jakarta. Mobil Pajero kui lirih-lirih ninggalake omah cilik minimalis iku.

            Teka Jakarta, Priyono langsung diterne ing Hotel bintang lima. Kang wis ditunggu para kanca kerjane mbesok. Jamuanne bener-bener kaya wong kang terhormat. Sangkek senenge Priyono lali ora ngabari Ibune kang sakdurunge uwis dipesen yen wis teka Jakarta, Priyono kudu menehi kabar marang wong tuwa. Ananging Priyono lali marang pesen e Ibune. Sakwise sampe klumpukan kasebut Priyono bukak HP kang wis ana 17 panggilan kang ora diangkat. Priyono ugi cepet-cepet telfon marang Ibune.

“Hallooo…Leee piye kabarmu Le…Byuuh Byuuhh…Leeee”  Ibune ngendhika lewat telfon.

“Sepurane Buk..Kula wau mboten sempet amargi kula langsung enten klumpukan rencang kerja.”

“Yoaalahh Lee. Buke karo Pake ngenteni kabarmu Lee..”

“Kula sehat selamet Ibuk. Sampun rumiyin nggih Buk. Kula badhe menyang asrama. Nyiapake proker damel mbenjing. “

            Priyono langsung menyang asrama. Leren nglurusake boyokke. Sesuk e Priyono langsung oleh perintah nglekasi nyambut gawe ing perusahaan gedi iku. Ndilalah dina kapisan dheweke kerja, Priyono kecanthol karo bocah manis menis-menis asal saka Tangerang. Kang padha lagi oleh sedino dheweke kerja. Jenenge Raya, perawan ayu manis esemme. Lirih-lirih Priyono nyedeki Raya.

             Sakwise genep 2 taun Priyono nyambut gawe ing perusahaan kasebut. Dheweke wis iso tuku omah gedi ing Jakarta. Kanthi rasa bungah dheweke menehi kabar marang wong tuwa ne yen dheweke lagi wae tuku omah gawe duwit e Priyono dhewe. Priyono uga cerita marang Ibune yen Priyono tresna marang kanca kerja ne. Ibune amung guyu sakwise Priyono cerita yen dheweke tresna marang Raya.

            Ngrasa suwi banget rasane Priyono mendhem rasa seneng marang Raya. Priyono ngejak Raya metu dolan ing salah siji panggon kang menurute Priyono iku romantis. Priyono bingung kathon pucet amargi lagek pisanan Priyono muni tresna marang uwong kang bener-bener gawe atine trep manteb karo atine. Akhire Priyono ngomong tresna lan ngajak tunangan perawan ayu kuwi. Ndilalah bocah ayu kuwi ya seneng karo Priyono.

            Priyono lan Raya akhire podho ngenalne marang wong tuwa ne kabeh. Lan tibake langsung oleh restu, amarga Priyono lan Raya iku bocah kang apik lan sopan banget. Wong loro kui banjur nemtokake tanggal tunangan. Sakurunge kuwi Raya bingung banget amarga dheweke nyiapne kabeh keperluan kanggo tunangan.

            Tanggal enem belas Juli rong ewu nembelas akhire Priyono lan Raya tunangan kang wis disakseni marang Bapak Ibuk e Raya lan Priyono. Keluarga kuwi banjur lingguh ana ing meja makan kang wis dicepaki sega goreng, sega merah, ayam bakar, iwak gurami, lan jamuan kang enak-enak. Ing tengah-tengah Raya tanpa mikir muni "Sepurane Kang Mas" kanthi netes eluh e. Kabeh ngrasa bingung, lan juk juk Raya langsung ceblok saka kursi. Beelaaaakkk…Raya semaput,irunge metu getih, tanganne putih pucet, lambene metu getih. Kabeh bingung kudu piye. Akhire Priyono langsung mbopong Raya menyang rumah sakit. Byaaaaarrrrrr… teka rumah sakit didemok nadi ne wis ora enek, jantunge ora dagdigdug, irunge wes ora ngetokne napas. Priyono nangis ugi mbengok-mbengok. Bapak e Raya nyedeki Priyono kanthi ngelus rambut lirih-lirih, Bapak e ngendhika yen Raya kuwi ngidap leukemia kang wis stadium dhuwur. Dheweke ora kuat ora percaya yen koyo ngene nasibe. Tresna marang bocah ayu kang bar ing pucukke dina.

Trembesi ninggal janji 

Dening: Meli Oktaviana

Dibandingne karo bir, hal sing paling nggawe uwong mabuk yaiku urip. Yen tak pikir ora suwi maneh aku bakalan pisah karo bojoku. Patang wulan iki rasane uripku kaya ana ing neraka. Kuwi kenyataan sing kudu tak trimo lan tak lakoni. Pancen ora bejo uripku iki.

Kaping pisan nalika simbok nglahirake anak ragil, lanang yaiku aku, Gusti Allah nyabut nyawane simbok. Bapakku bingung kudu susah apa bungah. Sesasi anggone bapakku ngrawat aku, yooo jenenge bayi, luwe nangis, wareg nangis, ngantuk nangis, ngompol nangis, bengi nangis, awan nangis, isone yo mung nangis. Bapakku rakuat lan lekas wektu iku Bapakku banget pegel e marang aku. Emboh minggat nyandi nganti sak iki durung bali. Mengkono anggone budheku cerita.

Awale aku lan bojoku urip katon tentrem. Aku kenal bojoku dadi gadis sing nyenengke ati, apa maneh nalika aku nyawang lesung pipine pas mesem, Subhanallah, rasane adem kaya kudanan salju. “duh Gusti aku kangen wektu-wektu kaya mbiyen. Omong ora ana mandek e saka mburi jok pespa biruku nalika perjalanan menyang ngisor trembesi kang ana ing tengah alon-alon.” Emboh ana apane ngisor trembesi kui, aku ngrasa nyaman lungguhan sak awan utuh.  Aku isih kelingan banget,

 “dek sampean gelem dadi ibune calon anak-anakku mbesok?,”

 “purun mas, aku janji bakalan dadi ibu sing apik kanggo anak-anake dewe mbesok. insyaAllah aku saged dadi isti ingkang setia mas, susah bungah dilakoni bareng,”

Bojoku terah yo ayu katimbang bojone tonggo-tonggoku. Bojoku ketok ayu lan anggun nalika rambute lagi diore. Ambune wangi sing marai aku kepingin saben wektu lungguh jejer. Tapi sak iki kabeh mau wes berubah 100%. Sing ana saben ndino mung padu. Tembung-tembung kasar lan landhep ngalah-ngalahne landhep e graji. Masio aku lan bojoku tetep turu sak ranjang, tapi sakjane anatarane aku lan bojoku ana tembok gedhi kayata tembok raksasa Cina sing ngalangi nalika arep podo takon.

Umur pernikahanku wes sangang taun tapi yo durung diparingi momongan. Bojoku umure wes 35. Aku wedi yen apa sing kedaden marang simbokku bakal kadaden marang bojoku. Tapi jenenge keluarga kui gak sampurna yen ora nduwe anak. Emboh sampek kapan kesabaranku diuji.

Akhire wengi sing ora tak sangka kedaden. Aku mabuk lan penyanyi dangdut sing terkenal amarga ayune lan bentuk awake sing aduhai iku ngeterke aku mulih senajan aku ora kenal lan ora ndue hubungan opo-opo karo wonge. Aku ora sadar nalika bar ngombe banyu bir pirang-pirang botol. Nalika teko ngarep lawang omahku, bojoku ngerti yen aku diterne penyanyi dangdut mau banjur langsung mbanting kursi, meja, lan sak andane.

“Oooo….koyo ngene kelakuanmu mas? Opo iki walesanmu mergo aku raiso maringi keturunan?sak iki sampean wes beda mas beda,”

“awakmu kui salah paham dek, aku ora enek hubungan karo biduan sing ngeterke aku mulih mau,” sauranku kanthi ngogel.

“yen tak pikir-pikir aku wes rabetah mas, aku pengen pisah!,”

Ati iki rasane kaya disamber petir, maklap dyar maklap dyar, ajur. Bojoku langsung mlayu ninggalne omah.

Aku isih eleng banget pas e jam sewelah bengi tonggoku bengok-bengok

“bojomu…..bojomu….bojomu nggantung ning ngisor trembesi tengah alon-alon,”

kringet adem wiwit tumetes. Aku raiso ngucapke opo-opo. Kabeh mau urung sampe teko kene. Nalika jenazah e bojoku diotopsi, dhoktere ngendika yen bojoku keadaan meteng rong sasi. Ora nyana ora ngira, trembesi ninggal janji padahal kabeh mau mung perkoro salah paham. Uripku ajur muwur, mawut semrawut, bubrah. Pancen ora ana sing paling mbahagiakne lan sing paling nyedihne kajaba kenangan. Kepingin nangis yen kelingan kabeh mau. Tapi aku bersyukur amarga Gusti Ingkang Maha Agung nyiptaake kenangan.

Ayo padha gladhen nulis Basa Jawa bebarengan. Ana blog iki, kelas IPA 6 Smaga Ponorogo Indhonesiya bakal ndudohake kabisane nulis cerkak.

Sugeng maos, Luur!

Mbak Randha

Dening : M. Febri Hariadi (19)

            Senen sing aneh. Sedina iki akeh banget sing kedadeyan ora kaya lumrahe. Wiwit kucing ujug-ujug mlebu lewat cendhela, banjur nyakar pipiku, nganti dhuwitku ilang pas wayah arep mbayar neng kantin. Jan isin tenan aku. Raiku kaya diklenthek. Aku nglamun nywang njaba kelas. Wit trembesi kaya ngece aku.
           "Febri, Feb....," ana swara empuk kang keprungu ana kupingku. Daksawang, jebul Mbake bakul kantin panggonku njajan mau.
           "Dalem, Mbak. Enek apa Mbak kok nganti tekan kelasku ki?," pitakonku marang Mbake kuwi. Jujur aku durung ngerti jenenge. Nanging saka critane kanca-kancaku, Mbake kuwi lagi we ditinggal mati bojone. Gampangane dheweke kuwi randha.